Muzyczna akupunktura. Relacja z koncertu Igora Herbuta w Poznaniu

Igor Herbut. Krucha emocja

Nieco ponad półtora roku temu światło dzienne ujrzał debiutancki solowy album Igora Herbuta – Chrust, który pozwolił artyście rozłożyć skrzydła i uwolnić ogromne pokłady wrażliwości muzycznej, a tej nie brakowało mu przecież nigdy. Już od pierwszych utworów jego macierzystego zespołu LemON wiadomym było, że Herbut to chodząca emocja, która eksploduje w połączeniu z dźwiękiem. Ten solowy krok uwydatnił jedynie, jak krucha jest ta emocja.

Jako, że Chrust ukazał się w samym apogeum pandemii, tegoroczna jesienna trasa, to dla większości miast w Polsce (poza Warszawą) pierwsza okazja, aby skonfrontować na żywo ten niezwykle intymny i osobisty materiał, który do tej pory wyśmienicie odnajdował się w warunkach domowego zacisza, wieczorem, przy przygaszonym świetle i lampce czerwonego wina.

Zobacz również: Igor Herbut przypomina o emocjach, które przecież są w muzyce najważniejsze – recenzja albumu „Chrust”

Chrust zapłonął w atmosferze rodzinnej bliskości

Odpowiedzialny za scenografię i oświetlenie Tomasz Sierotko postarał się jak najbardziej przybliżyć tę sielankową, domową scenerię nawet na dużej scenie poznańskiej Auli Artis. Muzycy zostali ustawieni dość blisko siebie w półokręgu, a wokół rozwieszono mobile – karuzele dla niemowląt, które mogliśmy podziwiać w klipie do singla Jasny. Całość została oświetlona delikatnym, ciepłym, żółtym światłem, które przypominało rozświetlający pokój blask ognia ze skwierczącego kominka, a i lampek wina nie brakowało. Sam Igor po jednym z pierwszych utworów przywitał publiczność jako rodzinę.

Setlista nie była zaskakująca, bo niemal w stu procentach pokryła się z tracklistą albumu, nie licząc małej, kosmetycznej zmiany na końcu, gdzie Nie zamieniło się kolejnością z Krakowskim Spleenem. Inaczej się chyba nie dało tego zrobić. Chrust to bowiem dość spójny koncept album, w którym właśnie ta kolejność ma kluczowe znaczenie. Igor Herbut opowiedział zatem ponownie swoje osobiste, czasem piękne, a czasem niezwykle trudne historie, które tym razem stały się jeszcze bardziej namacalne. Zaczynając od tych pierwszych – najświeższych, kończąc na tych drugich – najstarszych.

Igor Herbut – Jasny

Solo z zespołem. Nowa jakość Chrustu

Choć spodziewałam się, że scenariusz tego koncertu, będzie wyglądał właśnie w ten sposób, nie ma tutaj jednak mowy o klasycznym odegraniu albumu 1:1. Igor z zespołem w składzie: Tomasz “Harry” Waldowski, Piotr Kołacz, Tomasz Świerk oraz Przemek Świerk, nie pozwolił nam się nudzić i zadbał o to, abyśmy na tym koncercie doświadczyli zupełnie nowej jakości kompozycji z Chrustu. Wspomniani muzycy otrzymali niezwykle dużo swobody, a już w oryginale imponujące kompozycje (najdłuższa z nich trwa 8 minut i 54 sekundy) zostały jeszcze bardziej rozbudowane i wzbogacone o dodatkowe instrumentarium.

Nie będę ukrywać, że najwięcej mojej uwagi przykuł tego wieczoru Harry na bębnach, który nieustannie jest dla mnie absolutnym numerem jeden, jeśli chodzi o polską perkusję. To, jak ten człowiek czaruje, ile w dźwiękach, które wydobywa ze swoich instrumentów jest gracji, a jednocześnie tej rock’n’rollowej spontaniczności i niekontrolowanych emocji, jest absolutnie zachwycające i cieszę się, że miałam okazję podziwiać ten koncert niejako zza jego pleców, mogąc dokładnie obserwować to, co działo się za jego sterami.

Raz po raz skupiałam również wzrok każdym z pozostałych, niezwykle zaangażowanych i oddających się muzyce artystów, aż w końcu dotarło do mnie, że podczas tego koncertu wydarzyło się coś niebywałego. Na solowym występie Igora Herbuta to nie on był gwiazdą, która świeciła najjaśniej, a jego zespół i jest to oczywiście ogromny komplement, zarówno dla bandu, jak i dla samego Igora, który pozwolił muzykom wejść w tę niezwykłą narrację i dopisać do niej własną kontynuację.

Igor Herbut – Miłość i Mleko (Live Session)

Emocjonalna uczta Igora Herbuta

Oczywiście nie było też tak, że Igor całkowicie zniknął przysłonięty przez swój zespół. Wciąż był to jednak koncert z jego solowym albumem. Tego wieczoru wzruszenia, radości, miłość i tytułowa wdzięczność opisywana przez jeden z utworów na Chruście, mieszały się z zagubieniem, bólem i tęsknotą, a wszystko to w dawkach zdecydowanie powyżej wskaźnika zalecanego dziennego spożycia – i to już sprawka samego Igora, jego wspomnianej wrażliwości, która aż kipi ze sceny i rozlewa się wokół niej. To właśnie jego frazowanie i wokalizy raz po raz wywoływały ciarki na moim ciele, co wraz z energią zespołu tworzyło niesamowitą harmonię, w której chciało się trwać i trwać.

Zobacz również: „Przeszedłem przez furtkę, która się za mną zamknęła i jestem w innym świecie” – wywiad z Igorem Herbutem

Swoje apogeum, trwający dobrze ponad półtorej godziny koncert (rzadko spotykany wynik, jak na set z jednym albumem), osiągał w drugiej części, tej zdecydowanie mniej radosnej, a bardziej refleksyjnej. Ro, Corda, czy Kroki przepełnione emocjami do szpiku kości w wykonaniach z pełnym zespołem autentycznie wbijały w siedzenie. Momentami czułam nawet szpilki wbijające się pod skórę. Muzyczna akupunktura. No i ten Krakowski Spleen. Nie trzeba, a nawet nie powinno się tego w żaden sposób komentować. Wystarczy tylko posłuchać i wyobrazić sobie, że dokładnie tak samo bezbłędnie wybrzmiało to na żywo. Kora byłaby dumna.

Igor Herbut – Krakowski Spleen

Igor Herbut jak Coldplay i Sigur Rós

W całym tym poważnym repertuarze nie zabrakło również miejsca na śmieszki Igora, który skutecznie starał się spuszczać nieco powietrza z tego unoszącego się nad sceną balonika. I dobrze, bo momentami robiło się naprawdę gęsto od emocji. Nie wiem, czy nie żałował jednak momentu, w którym zaczął przytaczać swój weselny repertuar z czasów przed lemonowych. Muzycy szybko podłapali temat i nie darowali swojemu śpiewającemu koledze, wchodząc na bis z biesiadną przygrywką Za tobą pójdę jak na bal Krzysztofa Krawczyka. Zaskoczony Herbut nie dał się jednak w to wciągnąć (a szkoda!) i przytomnie wyłapał ten jeden akord, z którego szybko przeszedł do Tańczmy – nomen omen – utworu, który stworzył z myślą o pierwszym tańcu.

Ze sceny pofrunęła fala baniek mydlanych, a ja nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że jest w tym wykonaniu coś Coldplay’owskiego. Igor przygrywający na pianinie niczym Chris Martin i nabierająca rozpędu aranżacja, która swoje apogeum uzyskuje podczas bridge’u, zupełnie jak koncertowe Fix You Brytyjczyków. Zresztą myślę, że nieprzypadkowo po koncercie z głośników poleciało O z szóstego albumu Coldplay – Ghost Stories. Ostatnie dźwięki, jakie tego wieczoru wypłynęły z wnętrza Igora Herbuta poszybowały jednak w stronę Sigur Rósa, co tylko potwierdza wszechstronność i niezwykłą plastyczność tego artysty. Co tam Wielka Brytania czy Islandia. Mamy swój prawdziwy, oszlifowany diament na własnym podwórku!

Igor Herbut – Tańczmy (Live Session)

Nie przegapcie kolejnych koncertów Igora Herbuta z albumem Chrust. Więcej o trwającej właśnie trasie koncertowej artysty przeczytacie tutaj:

Igor Herbut podpali swój „Chrust” muzycznymi emocjami podczas jesiennej trasy koncertowej