Dlaczego „muzyka dla nastolatek” jest na topie? Zapytajmy Olivii Rodrigo

Olivia Rodrigo nie tylko dla nastolatek

Wokalistka Olivia Rodrigo pisała swój najnowszy album GUTS, gdy miała 19, a wydała mając 20 lat. Nie jest to bynajmniej jej debiut – branżę muzyczną oczarowała już albumem SOUR z 2021 roku. Niektórzy zarzucali jej jednak wtedy brak dojrzałości i tworzenie muzyki popowej wyłącznie dla nastolatek. „I know my age and I act like it” (Wiem, w jakim jestem wieku i na tyle się zachowuję) – śpiewa artystka w otwierającej album piosence all-american bitch. „To kolejny dzień udawania, że jestem starsza, niż jestem naprawdę” – zauważa z kolei w making the bed. Płyta charyzmatycznie krąży wokół schematów dziewczęcego dorastania. Olivia przedstawia emocjonalną głębię tego okresu, a jednocześnie nie ukrywa elementów niezręczności i dramatyczności, które mu towarzyszą.

I told my friends you were the one
After I’d known you, like, a month
And then you kissed some girl from high school
And I stayed in bed for, like, a week
When you said space was what you need
Waited by my phone like a goddamn fool

– Olivia Rodrigo, love is embarrassing

W swoich tekstach opowiada o przeżyciach, z którymi zdecydowanie mogą identyfikować się młodzi dorośli, a przede wszystkim kobiety. Poczucie zagubienia w namiętnych i burzliwych relacjach romantycznych i społecznych, mierzenie się z problemami zdrowia psychicznego i samoakceptacją to główne motywy albumu. Banał? Pewnie i banał, ale o prostych rzeczach czasem najtrudniej napisać. Na dodatek tematy, które atakują nas z każdej strony właśnie w czasie wkraczania w dorosłość, wcale nie znikają magicznie z biegiem czasu. Nie dość, że rozpracowujemy je później na terapiach, to też doświadczamy ich ponownie, choć tym razem w wersji hard.

Młodość to nie infantylność

„Muzyka dla nastolatek” wcale nie jest dedykowana tylko naiwnym filmom coming-of-age i tiktokowym trendom. Dla młodszych to okazja do spojrzenia w swoje odbicie, dzięki utożsamianiu się z przedstawianą przez artystki, czy artystów perspektywą. „Uwielbiam kontaktować się z fanami w moim wieku i ludźmi, którzy w czasie rzeczywistym przechodzą przez trudności, przez które przechodzę ja, ale naprawdę fajnie było też widzieć, jak ojcowie tych dziewcząt mówili mi: »Wow, pamiętam, kiedy przeżywałem taki zawód miłosny«” – mówiła Olivia Rodrigo magazynowi „People”.

Artystka ma z pewnością wielbicieli wśród starszych słuchaczy, co nie powinno dziwić, patrząc na globalne zachwyty nad muzyką artystów, którzy rozpoczynali swoją twórczość właśnie od opisywania nastoletnich doświadczeń. Miillenialsi wkraczali w dorosłość z brzmieniami Taylor Swift, Seleny Gomez, Ariany Grande czy Miley Cyrus, przechodząc przez różnorodne ery życiowe i zawodowe trzydziestokilkuletnich artystów. Wystarczy spojrzeć na sukces ponownie nagrywanych wersji albumów Swift. Jej druga płyta Fearless, która w słodkich brzmieniach country opowiadała o młodzieńczych troskach, w Taylor’s Version zajęła pierwsze miejsca na listach przebojów i po latach zyskała ponownie uznanie krytyków.

„Myślę, że ludzie zaczynają traktować muzykę nastolatek nieco poważniej, z czego bardzo się cieszę” – mówi Rodrigo, choć jej przypadek nie jest odosobniony. Złamane serce, pierwsze pocałunki, frustracje i marzenia nie są tematami, które odchodzą w zapomnienie, choć trzeba przyznać, że w ostatnich latach widać wyraźny zwrot ku traktowaniu ich na poważnie.

Dziewczęce historie mają głos

Patrząc na najchętniej słuchane artystki, młode słuchaczki szukają dziś przede wszystkim popowych głosów, które szczerze opowiedzą o swoich doświadczeniach. To właśnie za to pokochano Billie Eilish, która podbiła muzyczny świat na długo przed ukończeniem 20 roku życia. Trudno o artystkę bardziej przemawiającą do pokolenia – łączącego się w gigantycznych fandomach chyba nawet większych od miłośników k-popu – od Eilish. Jej sukcesu nie da się umniejszyć, a jej samej upupiać i patronizować. Nie bez powodu mówi się o jej fenomenie, porównując sukces do szału młodzieży lat 90. wokół Nirvany. Choć przecież najsłynniejsze single Billie opierają się na przeżyciach nastolatki. „Bad guyach”, walki młodej osoby z depresją, związkowych dramatach i wątpieniu w siebie.

Choć tu szlaki zdecydowanie przetarła wspominana kilkukrotnie Taylor Swift. Od słodkiej, postrzeganej jako bezbronnej artystki, swoją ciężką pracą, wciąż w duchu własnych wartości, utrzymała się na rynku muzycznym jako mocna, popowa artystka. A dziś? To jedna z najbardziej walecznych reprezentantek popowej sceny, która ponownie wydaje swoje wszystkie albumy, bo przez niesprawiedliwe ruchy wytwórni straciła prawa do swojej muzyki, a jej słynna Eras Tour to trasa, dzięki której pobiła historyczny rekord sprzedaży biletów.

Nic tak nie motywuje jak złość, o czym doskonale wie również Olivia Rodrigo. Wspólnie z Lilly Allen po werdykcie sądu, który uchylił wyrok w sprawie Roe vs. Wade, tym samym ograniczając prawa aborcyjne w kraju, wykonała podczas jednego ze swoich koncertów sugestywne Fuck U skierowane do amerykańskich polityków. Przed występem Rodrigo pomyślała o wielu fankach, czyli młodych kobietach, „które zawsze ma w pamięci”. W rozmowie z „Guardianem” podsumowała: „Właściwie dlatego jest to tak ważne – gdybym była małą dziewczynką, bardzo chciałabym zobaczyć, jak ktoś staje w obronie przyszłości…”.

Mocne zaangażowanie Olivii Rodrigo w sprawy polityczno-społeczne to tylko jedna z rzeczy, które łączą ją z ciut starszymi koleżankami po fachu – Lorde czy Phoebe Bridgers. Na GUTS można znaleźć całe fragmenty brzmiące podobnie do piosenek z Melodramy czy Punishera. Rodrigo ucieka w podobną do Lorde czy Bridgers intonację, a jej odważne momentami teksty o rozstaniach, odrzuceniach i walce ze stereotypami wpisują się w mocne głosy innych kobiecych artystek z pogranicza alternatywy i popu. Wydaje się jednak, że to Olivia Rodrigo już za moment będzie największym i najmocniejszym głosem pokolenia. Właśnie podbiła najważniejsze listy Billboardu – Hot 100 i Billboard 200 – i wydaje się, że to dopiero początek. To już nie kolejna gwiazdka Disneya, która zaczęła nagle śpiewać. To odważny i zaangażowany głos, którego potrzebuje mainstream – niezależnie od wieku.