„Apokawixa” – impreza, której potrzebowało polskie kino

Pocztówka od Xawerego Żuławskiego

Syn znanego reżysera Andrzeja Żuławskiego, autora równie oryginalnych produkcji, jak Narwana miłość (1985) czy Na srebrnym globie (1987), debiutował w 2006 roku filmem Chaos. Już wówczas poznaliśmy wiodące motywy, przewijające się dalej przez produkcje młodego Żuławskiego. Surowa diagnoza nastrojów społecznych współczesnej Polski pojawiła się ponownie w Wojnie polsko-ruskiej (adaptacji tekstu Doroty Masłowskiej z 2009), jak i w Mowie ptaków (2019).

Czytaj też: „Wielka woda” światowym hitem na Netfliksie

W Apokawixie Xawery Żuławski proponuje jednak inny punkt widzenia. Niekiedy cyniczna perspektywa, jaką obierał w poprzednich produkcjach, ustąpiła miejsca próbie obśmiania największych wyzwań współczesnego świata. W filmie Żuławskiego nie znajdziemy więc martyrologii, z której polskie kino już od dawna próbuje się wyleczyć. Zamiast tego dostajemy jakościowe kino dla młodzieży, które świadomie korzysta z popkulturowych tropów.

Głównymi postaciami Apokawixy jest grupa maturzystów, którzy ostatnie lata liceum muszą kończyć w realiach pandemii. Nauczanie przed kamerą nie jest jednak największym wyzwaniem, któremu muszą sprostać. Już pierwsze kadry filmu ukazują nam świat, który chyli się ku upadkowi. Jest trawiony przez kryzys cieplarniany i niepokoje społeczne, pełen antagonizmów, brakujący perspektyw na przyszłość. Zmęczeni okresem zamknięcia, stojący u progu dorosłości bohaterowie i bohaterki Apokawixy postanawiają odreagować, organizując imprezę na wybrzeżu….

Tekst Wiktora Knowskiego w całości przeczytacie w serwisie Muno.pl