Miley Cyrus napisała szczery list do Hanny Montany

15-lat Hanny Montany – ikony popkultury wczesnych lat 2000.

Gdy dziś patrzymy na Miley Cyrus, widzimy dojrzałą, bezkompromisową artystkę, która dokładnie wie, dokąd zmierza i jest bardzo świadoma tego, co tworzy. Z tej perspektywy myśl, że nieokrzesana Hannah Montana to ta sama osoba, jawi się naprawdę abstrakcyjnie.

Ale dla dzisiejszej Miley Cyrus to właśnie 15 lat temu wszystko się zaczęło. Dokładnie 24 marca 2006 roku kanał telewizyjny Disney Channel wyemitował pierwszy odcinek kultowej Hanny Montany, która niedługo później stała się idolką milionów dzieciaków na całym świecie i prawdziwą ikoną popkultury wczesnych lat 2000.

Sprawdź również: Czy „Hannah Montana” wkrótce powróci na ekrany? Co na to Miley Cyrus?

Hannah Montana – postać, która stworzyła dzisiejszą Miley Cyrus

Choć postać nastolatki, która wieczorami zmieniała się w prawdziwą gwiazdę popu, ciągnęła się za Miley latami, artystce bez trudu udało się odciąć od tego wizerunku, na tyle aby wzbudzić swoją późniejszą twórczością zaufanie wśród o wiele szerszego grona odbiorców, niż tylko fani Hanny Montany. Jej najnowszy album Plastic Hearts wychwalają przecież zapaleni miłośnicy muzyki rockowej, którzy nastoletnią gwiazdę ekranów telewizyjnych kojarzą jedynie z koszulek, w których swego czasu biegały ich córki.

Mimo, że Miley jest dziś już w zdecydowanie innym miejscu niż Hannah Montana, artystka nie odcina się jednak wcale od tego istotnego etapu jej kariery. Bo przecież gdyby nie Hannah Montana wtedy, nie byłoby Miley Cyrus dziś.

Miley Cyrus napisała list do Hanny Montany

Z okazji 15 lat od swojego ekranowego debiut w roli Hanny Montany, Miley Cyrus opublikowała na swoich profilach w mediach społecznościowych wyjątkowy, poruszający list, w którym pisze o swojej, wciąż żywej, relacji z bohaterką sitcomu i wspomina momenty zza kulis tworzenia serialu.

Cześć Hannah,

Minęło trochę czasu. Dokładnie 15 lat. Od pierwszego momentu, gdy założyłam tę blond grzywkę na czoło, aby jak najlepiej ukryć swoją tożsamość. Następnie wsuwałam ten obrzydliwy różowy szlafrok z olśniewającym HM nad <3. Nie wiedziałem wtedy… że w tym miejscu będziesz żyła wiecznie. Nie tylko w moim, ale w milionach ludzi na całym świecie. Chociaż jesteś uważana za „alter ego”, w rzeczywistości był taki czas w moim życiu, kiedy w swojej rękawiczce trzymałeś więcej mojej tożsamości niż ja sama w moich gołych dłoniach.

Żyłyśmy na zasadzie sprawiedliwej wymiany, w ramach której zapewniłaś mi znakomitą sławę w zamian za anonimowość, którą ja mogłam podarować Tobie. Ale od tego czasu DUŻO się zmieniło. Byłaś jak rakieta, która wystrzeliła mnie na księżyc i nigdy nie sprowadziła mnie z powrotem na ziemię. Kiedy nagrywam siebie śpiewającą I Love Rock N Roll na tle białej ściany w kuchni przyjaciół mojej mamy w Nashville, nie byłam nawet w stanie wyobrazić sobie, że imię wpisane na froncie pierwszego szkicu scenariusza sprawi, że moje najbardziej szalona marzenia staną się rzeczywistością.

Ty i ja przeszłyśmy to wszystko razem, moja przyjaciółko. Wspólnie wymyśliłyśmy mnóstwo rzeczy. Wiele z nich trwa. Wzloty. Upadki. Łzy i śmiech. Straciłam mojego dziadka, ojca mojego taty, podczas kręcenia wczesnego odcinka pierwszego sezonu. Chciał wytrzymać do premiery 24 marca. Odszedł 28 lutego. Widział reklamę emitowaną podczas High School Musical, co, jak twierdził, było jednym z najbardziej dumnych momentów w jego życiu, a skurczybyk był demokratycznym ustawodawcą stanowym. Moje serce było złamane, ale równocześnie w pewien sposób spełnione.

Również w tamtym okresie po raz pierwszy się zakochałam. W dniu, w którym obsadzono „słodkiego faceta” i poproszono by zjadł ze mną obiad, paliłam się ze wstydu, bo dostałam swój pierwszy okres w białych spodniach. Zamiast obiadu spędziłam ten dzień w łazience z mamą, szlochając i starając się znaleźć parę świeżych dżinsów. W ciągu 6 lat spędzonych na planie zyskałam tak wielu przyjaciół. Emily Osment, Mitchel Musso i Jason Earles stali się moją rodziną. Widziałem ich częściej niż samą siebie.

Oczywiście poza moim tatą, z którym jeździłem codziennie do pracy, dopóki mama nie pozwoliła mi kupić Priusa, a że miałam wtedy tylko 15 lat, więc moim drugim pilotem była moja babcia „Mammie”, która prowadziła mój fanklub MileyWorld z kuchni w garderobie, którą dzieliłam z tatą do naszego ostatniego dnia w 2011 roku. Takiej, której nigdy nie zapomnę.

To było słodko-gorzkie uczucie, wiedzieć, że muszę zostawić cię (OGROMNĄ cząstkę mnie) w Stage 9, gdzie dorastałam. To był mój dom. Ostatni odcinek został odpowiednio zatytułowany Wherever I Go po ostatniej piosence nastoletniej sensacji sceny pop. Ciebie. Mnie? Hannah Montany. W pierwszej zwrotce śpiewa: „Wszystko ma się zmienić, rozdział się kończy, ale historie dopiero się zaczęły. Strona przewija się dla każdego”. I kończy się chórkiem, który zapowiada „możemy być osobno, ale mam nadzieję, że zawsze wiesz, że będziesz ze mną, gdziekolwiek pójdę”.

Wherever I Go z serialu Hannah Montana, posłuchaj

Hannah, mam nadzieję, że mnie słyszysz. Uwierz, że te słowa są prawdziwe. Daję Ci całą swoją miłość i największą wdzięczność. Tchnięcie w ciebie życia przez te 6 lat było zaszczytem. Jestem wdzięczna nie tylko Tobie, Hannah, ale wszystkim, którzy wierzyli we mnie od początku. Wszyscy macie moją lojalność i najgłębsze uznanie na zawsze. Z całą szczerością dziękuję! Całemu zespołowi Disneya, wszystkim pozostałym członkom obsady, gościom specjalnym, ekipie, agentom i menadżerom, SZCZEGÓLNIE mojej mamie, która zabierała mnie na każdą lekcję i przesłuchanie, nawet gdy wymagało to opuszczenia miasta lub udania się na wyprawę pod prąd, którą tak bezinteresownie przeszła z moim rodzeństwem. Nie ma dnia, bym zapomniała, skąd pochodzę. Budynek w Burbank w Kalifornii z pokojem pełnym ludzi, którzy mogą wypełnić moje przeznaczenie. I to zrobili. Dali mi ciebie. Największy prezent, o jaki może poprosić dziewczyna. Kocham cię Hannah Montana.

Na zawsze,
Miley