Stromae, pierwszy maestro FEST Festivalu 2022 [opinia]

Stromae – crème de la crème tegorocznej edycji FESTA

Nie był to koncert, na który czekałam najbardziej (choć dalej znajdował się w mojej ścisłej topce oczekiwań), lecz po fakcie występ Stromae uplasował się na samym szczycie festiwalowej check listy. Dla ścisłości: na drugim miejscu znalazł się zespół Rüfüs Du Sol (o którym więcej przeczytacie na muno.pl), a zaraz za nim, mimo problemów technicznych, Jungle.

Bardzo lubię takie zaskoczenia – właściwie sądzę, że w dużej mierze to na nich budują się festiwale. Tam mają dziać się rzeczy, których nigdy wcześniej się nie doświadczyło i nigdy później się nie doświadczy. W skali bardzo rozległej: od premiery nieopublikowanego singla po, tak jak to było w przypadku Stromae, zagranie pierwszego koncertu w danym kraju.

Myśląc o tym z perspektywy, stwierdzam, że to był spory przywilej – móc tam być i przeżyć debiutanckie show artysty nad Wisłą. Nie wątpię, że stanie się ono wizytówką FEST Festivalu, z potencjałem na wspominanie go jeszcze po pięciu (albo i dziesięciu) kolejnych edycjach. Jeśli belgijski muzyk teoretycznie był za mały na headlinera, to w praktyce okazało się, że wyciska dużo, dużo więcej niż to. Może wkrótce zagra solowo tuż obok – na Stadionie Śląskim, w Chorzowie, w Chorzowie, na Stadionie Śląskim. Dla ponad 60 tysięcy ludzi – mógłby. A na pewno na to zasługuje.

Przeczytaj: FEST Festival 2022: Dlaczego Nothing But Thieves to Twój ulubiony zespół?

Sorry, nie mogę gadać, jestem na koncercie Stromae

Są takie koncerty, które pozostawiają widza bez słowa, z najróżniejszych powodów. Stromae zrobił to także i mogę z ręki wymienić co najmniej kilka. Wspaniałą oprawę widowiska – a mamy rok 2022, czego jeszcze nie widzieliśmy, co potrafi zadziwić? – absurdalnie wysoki poziom ekspresji artystycznej oraz totalne oddanie się publiczności i miejscu. Powiedzieć, że Belg jest wyśmienitym performerem, to jak nie powiedzieć nic. On jest czarodziejem, maestro i chociaż to są z gruntu wysokie stanowiska, to on sam nie zadziera nosa. Książę z ulicy; ma w sobie majestatyczność, lecz pozbawioną arogancji. Raz aż bije po oczach od patosu, a raz wywala język, jak dzieciak popisujący się przed kolegami. Trochę bipolar, ale z drugiej strony – każdy gest Stromae, mina, którą zrobił, słowo, jakie powiedział, zdawały się pokazywać go prawdziwego.

Muzyka muzyką – o tym trochę później, bo sceniczność totalnie przekłada się na jakość show. Pomysł na nie, pomysł na siebie, to wszystko jest nie wsparciem, a podparciem dla grania na żywo, czymś, co przenosi je do rzeczywistości w pełnej postaci audiowizualnej. Stromae, promyczek dał od siebie ogrom ciepła, a także i zaangażowania, a jego koncert był przy tym absolutnie kompletny. Zdarza się, że festiwalowe grania to coś na kształt chałtury – okrojony set, mniej efektów itd. Tymczasem Stromae zagrał tak, jakby dawał koncert w ulubionym klubie dla najlepszej widowni – z całym dobrodziejstwem swego inwentarza.

Stromae – Fils de joie (Official Music Video)

Bez spoilerów. Nie chcę tego psuć

Powrotami nazywa się płyty po dwóch, trzech czy nawet i pięciu latach, więc jak nazwać comeback po prawie dekadzie? Stromae milczał dziewięć lat, by w tym roku wypuścić album Multitude. Na FEST Festivalu artysta zagrał przekrój nowego materiału i swoich najbardziej nośnych hitów, nie zabrakło więc Alors on danse, Papaoutai czy Tous les Mêmes. Krótko mówiąc: artysta dał fanom dokładnie to, czego chcieli. Przebojów, z których kojarzą go nawet i niedzielni słuchacze oraz nowości, emocjonalnych, enigmatycznych, pięknych. Był on, byli jego instrumentaliści, równie utalentowani i zaabsorbowani, jak on sam i… nie skłamię, mówiąc, że tyle by wystarczyło, żeby zrobić wrażenie.

Multitude w surowej wersji audio potrafi mocno przeniknąć emocjonalnie, na żywo uderza trzy razy mocniej. Muzyka, która łączy się w nieoczywistych kombinacjach, czerpiąc z elektroniki, hip-hopu, wykorzystując elementy chóralne czy instrumenty etniczne, zwyczajnie wchodzi pod skórę, wszczepia się i nie daje się spod niej wyciągnąć. Myśli o tym koncercie dalej mam sporo – głównie o tym, że chciałabym przeżyć go jeszcze raz. I takich, że zazdroszczę tym, którzy jeszcze nie widzieli Stromae na żywo. Pierwszy raz zawsze jest najlepszy.

Stromae – Papaoutai