Płyta “The King Of Limbs” Radiohead ma już 10 lat

Jest rok 2011. Ostatnim do tej pory longplayem brytyjskiego zespołu Radiohead jest wydany w 2007 The Rainbows. Wypełniony gitarowymi, wpadającymi w ucho i subtelnymi melodiami album jest udaną odskocznią po eksperymentalnym wydawnictwie Hail to the Thief z 2003 roku. Na chwilę przed ukazaniem się The King Of Limbs, wszyscy entuzjaści Radiohead zastanawiają się, jaka to będzie płyta – elektronicznie poszatkowana, osadzona mocno na gitarach a może wręcz dubstepowa? Nic z tego. Thom Yorke z kolegami postanowili zagrać wszystkim na nosie i wypuścili materiał, którego absolutnie nikt się nie spodziewał.

The King Of Limbs trwa zaledwie trzydzieści siedem minut, w których zamyka osiem utworów. Pamiętam, że kiedy po raz pierwszy usłyszałem ten album w całości, pomyślałem sobie – Boże, jaka to mdła muzyka. Niemiłosiernie rozwleczone melodie, zawodzący i męczący wokal Yorke’a i do tego monotonne brzmienie. Moja opinia w tym temacie utrzymywała się dość długo. Potrzebowałem kilku lat i co najmniej kilkunastu podejść, aby polubić The King Of Limbs. W końcu się udało. I nie było to wcale robione przeze mnie na siłę. Wręcz przeciwnie – puszczałem sobie płytę w różnych momentach życia, o różnej porze dnia i nocy, w różnych nastrojach. I w którymś momencie po prostu zaskoczyło.

Z całą pewnością ósmy w karierze Radiohead studyjny krążek nie jest materiałem łatwym w odbiorze. Wręcz przeciwnie, jest cholernie wymagający, pełen zgrzytów, odbić, złowróżbnych przestrzeni i uciskającego duszę chłodu. Ta nieprzystępność atonalność sprawia, że człowiek ma ochotę uciec od tej muzyki, schronić się przed nią. A najlepsze w tym wszystkim jest to, że, co najlepsze The King Of Limbs ma do zaoferowania, ujawnia się, dopiero kiedy wejdziemy z tą płytą w długotrwałą relację, pełną wzlotów i upadków, momentów intymnych i tych, kiedy będziemy czuli do drugiej strony jedynie niechęć.

Dlatego zachęcam was – spróbujecie jeszcze raz (lub kilka razy) wsłuchać się w ten krążek, bo naprawdę warto. Może tak samo, jak ja odkryjecie czyste piękno tkwiące w transowej czystości singlowego Lotus Flower lub pozwolicie wyobraźni przedzierać przez gąszcz perkusyjnych, zapętlonych brzmień cechujących takie kawałki jak: Bloom, Little By Little i Seperator. Może dacie się zauroczyć nastrojowej, opartej o fortepian i kojący głos Thoma Yorke’a balladzie Codex lub wyciszonemu i błogiemu Give Up The Ghost.