Bitamina na planie filmowym! Muzykę zespołu usłyszycie w „Stacji” – od dziś na Youtube’ie

Bitamina gra na Stacji

Film oświetlony żarzącą się końcówką jointa i reflektorami samochodów, błyskających gdzieś z drogi powiatowej. Takiej trochę niezadbanej, bocznej, prowadzącej z jednego małego miasteczka do drugiego, jeszcze mniejszego. Stacja utrzymuje jednocześnie klimat wakacji u dalekiego wujka, jak i weekendowego wypadu z najbliższymi przyjaciółmi. W chaszcze. Z dala od cywilizowanej cywilizacji, a blisko kiczowatej, niby znanej i naszej, ale wiejącej stereotypami. W filmie wszystko brzmi nienachalnie, powoli i leniwie. Jeden rytm odbijania tenisowej piłki, powtarzalnych wystrzałów z wiatrówki, szurania łyżką po dnie głębokiego talerza. Bitamina też tam pasuje. Rozmywa historię dymem, dookreśla melodią.

Bitamina – znajoma nieznajoma

Jeśli słuchacie chłopaków, wiecie, z czym ich się je i że należy ich popijać swojskim kompotem albo maślanką. Stację serwuje się tak samo, na brązowym wypalanym talerzu przy kineskopowym telewizorze, odbierającym trzy programy, jeśli tylko akurat nie pada. Muzyka do filmu, czy film do muzyki? Nieważne: zaszła tutaj ta płynność, która w jedno zespoliła dźwięki z obrazem. Otrzymujemy z tego audio-video ostro ironiczne, lecz złagodzone wyrozumiałym tonem piosenki, która mogłaby być kołysanką. Albo wyznaniem miłości. A nawet jednym i drugim.

Stacja – cały film

Soundtrack podkreśla wyciekające emocje, lecz prócz tego i gustownych zdjęć, są przecież jeszcze aktorzy. I tak, każdy jeden z nich zagrał poprawnie. Tak daleko, jak film zabrnął w pewne klisze, tak daleko poszli w to odtwórcy swych ról. Przyjęcie tej koncepcji było ryzykowne, a czy ostatecznie się udało? Moim zdaniem reżyser Stacji Arkadiusz Bartosiak zrealizował swoją wizję i dopiął ją na ten ostatni guzik. Aktorzy wślizgnęli się w swoje postacie ze swobodą, jakby zmieniali ubranie z wyjściowego na domowe. Oby powstawało więcej takich filmów. Oby ludzie je oglądali.

zdjęcie główne: Stacja (2019)