Nine Inch Nails (znany również pod skrótem NIN lub NIИ) – amerykański zespół muzyczny grający rock industrialny, założony w 1988 przez Trenta Reznora w Cleveland w stanie Ohio. Jako główny producent, wokalista, autor tekstów i multiinstrumentalista, Reznor jest jedynym stałym członkiem zespołu i jest odpowiedzialny za kierowanie nim.
Muzyka NIN łączy w sobie wiele gatunków muzycznych, zachowując jednocześnie charakterystyczne brzmienie dzięki użyciu instrumentów elektronicznych i odpowiedniemu przetworzeniu.
Po nagraniu nowego albumu, Reznor zazwyczaj zbiera grupę muzyków, którzy będą z nim występować podczas koncertów. Nine Inch Nails występujące na żywo niekiedy jest traktowane jako zupełnie oddzielny byt. Na scenie często pojawiają się spektakularne efekty wizualne, które współgrają z dźwiękiem. W kulminacyjnym momencie muzycy zazwyczaj niszczą swoje instrumenty.
Fani muzyki alternatywnej ciepło przyjęli pierwsze nagrania Nine Inch Nails. W latach dziewięćdziesiątych XX wieku zespół nagrał kilka ważnych albumów, które zdobyły popularność na całym świecie. Wiele utworów stało się hitami radiowymi, dwa nagrania zostały nagrodzone nagrodą Grammy, zespół sprzedał ponad 20 milionów płyt na całym świecie, a w samych Stanach Zjednoczonych aż 10,5 mln. W 2004 roku magazyn Rolling Stone zamieścił Nine Inch Nails na 94. miejscu listy 100 największych artystów rockowych wszech czasów. Pomimo uznania zespół często wdawał się w wojny z ludźmi reprezentującymi komercyjną stronę przemysłu muzycznego, a w 2007 roku Trent Reznor ogłosił, że od tej pory Nine Inch Nails będzie niezależne od jakiejkolwiek wytwórni płytowej.
W przeszłości NIN wydawało swoje kolejne albumy w dużych odstępach czasowych. Luki te wypełniały płyty z remiksami lub nagraniami koncertowymi. Reznor tłumaczy te przestoje problemami osobistymi. Dlatego też pisane przez niego piosenki często dotykają jego mrocznej strony. Longplay Year Zero stanowi wyjątek w introspektywnej twórczości Reznora, a płyta ukazała się już po dwóch latach od premiery poprzedniczki.
Steve Huey z AllMusic twierdzi, że Nine Inch Nails to najpopularniejszy zespół grający industrial w historii muzyki i jest w głównej mierze odpowiedzialny za rozpowszechnienie się tego gatunku muzycznego wśród masowej publiczności. Reznor nigdy nie określał swojej muzyki jako industrial, ale przyznaje, że czerpał inspirację z dokonań wczesnych zespołów industrialowych, takich jak Throbbing Gristle i Test Dept. Pomimo różnic między tymi grupami i Nine Inch Nails, dziennikarze muzyczni bardzo często używali terminu „industrial”, aby opisać muzykę NIN. Tak naprawdę, twórczość Reznora bardzo trudno jest sklasyfikować. Sam artysta w wywiadzie dla magazynu Spin powiedział, że na „Down in It” są znaczące wpływy wczesnego stylu zespołu Skinny Puppy, ale w tym samym wywiadzie określił inne piosenki z albumu Pretty Hate Machine jako synth pop. W swojej recenzji płyty The Fragile, krytyk Steve Cooper pisze, że album zestawia ze sobą wiele, bardzo różnych gatunków, np. solo piano w „The Frail” i drum and bass w „Starfuckers, Inc.”.
W zbiorze technik używanych przez Nine Inch Nails znajdziemy m.in. zmiany w dynamice utworu, np. w piosenkach „Wish” i „The Day the World Went Away” ciche fragmenty momentalnie przechodzą w bardzo głośne, aby nagle się skończyć. Śpiew Reznora powiela ten wzorzec, często przechodząc od szeptu do krzyku i odwrotnie. Zespół czasami korzysta ze skomplikowanych sygnatur czasowych, jak np. w „The Collector” z albumu With Teeth i w „March of the Pigs”, niezwykle popularnym na koncertach. Reznor wykorzystuje szum i wiele zniekształconych dźwięków, często łączy ze sobą dysonans z chromatyczną melodią i/lub harmonią. Wszystkie te techniki zostały wykorzystane w słynnym utworze „Hurt”, gdzie występuje wysoce dysonansowy tryton grany na gitarze w czasie zwrotek. „Closer” kończy się natomiast motywem chromatycznego pianina, ta sama melodia jest zapętlona w piosence tytułowej z albumu The Downward Spiral. Na The Fragile Reznor powraca do techniki powtarzania w różnych utworach tego samego motywu muzycznego. Jest on wtedy grany na innym instrumencie, albo w innym tempie.