Nie podejrzewaliście ich o takie filmy! 7 wczesnych ról znanych aktorek i aktorów

Kuriozalne, choć często zabawne

Nie jest łatwo przebić się w branży filmowej. Na każdy aktorski sukces przypada pewnie kilkaset lub nawet kilka tysięcy porażek oraz obiecujących karier, które nigdy nie były w stanie odpowiednio wybrzmieć. Nic zatem dziwnego, że kuriozalne – czasem wstydliwe, a czasem bawiące nieporadnością  – role znajdziemy w filmografiach większości uznanych gwiazd. Postanowiliśmy przyjrzeć się z lekkim przymrużeniem oka siódemce z nich. 

Czytaj też: „Jeśli dostajesz w Hollywood rolę, to tylko dlatego, że DiCaprio ją wcześniej odrzucił” – twierdzi Christian Bale

Jennifer Aniston – Karzeł, reż. Mark Jones, 1993 r.

Zanim Aniston stała się za sprawą roli Rachel Green w Przyjaciołach prawdziwą ikoną kultury masowej, nim jej nowe fryzury stały się obiektem fantazji milionów widzów na całym świecie, zagrała główną rolę żeńską w absolutnie koszmarnym campowym kinie grozy Karzeł. Jeśli nie mieliście jeszcze okazji obejrzeć, jest to „film tak zły, że aż zabawny” i doskonały kandydat na posiadówę w gronie znajomych, którym nie są straszne złe filmy. Tytułowy bohater to ogarnięty obsesją na punkcie złota mały stworek (w tej roli koszmarnie ucharakteryzowany Warwick „Willow” Davis), który przebywa ocean, by odzyskać skradziony mu garniec złota. A potem bezlitośnie morduje każdego, kogo podejrzewa o niecne zamiary wobec swych ukochanych monet. Aniston gra dziewczynę, która próbuje wraz ze znajomymi na różne sposoby wykończyć nikczemnego karła – nie tylko czterolistną koniczyną, ale także oblewaniem benzyną i podpalaniem.

Tom Hanks – On wie, że jesteś sam, reż. Armand Mastrioianni, 1980 r.

Najczęściej przewijającymi się w naszym zestawieniu gatunkami filmowymi będą horrory oraz slashery, gdyż zaczynało od nich mnóstwo młodych aktorek i aktorów, także Tom Hanks. Zanim zaczął zakochiwać się w syrenach i różnych postaciach granych przez Meg Ryan, zadebiutował w kinie w slasherze o brutalnym psychopacie, który upodobał sobie mordowanie dziewczyn przygotowujących się do zamążpójścia. Trudno stwierdzić, dlaczego autorzy polskiego tytułu nie pokusili się o żeńską deklinację ostatniego członu. Pewne jest natomiast, że On wie, że jesteś sam był jednym z pierwszych filmów naśladujących ogromny sukces Halloween J. Carpentera. Trup ściele się gęsto na ekranie, a młodziutki Hanks wciela się w studenta psychologii, którego główna panna młoda poznaje przypadkiem podczas leśnego joggingu. Wieść niesie, że postać Hanksa miała zginąć, ale aktor tak się twórcom spodobał, że zaniechali nakręcenia tej sceny.

George Clooney – Powrót do upiornej szkoły, reż. Bill Froehlich, 1987 r.

W strasznych filmach debiutował również George Clooney, choć pierwszy horror obiecującego młodego aktora w rzeczywistości nie został ukończony. Chodzi o Grizzly II, kino słabej grozy, w którym grający w epizodzie przyszły dr Doug Ross z Ostrego dyżuru zostaje zmaltretowany przez olbrzymiego niedźwiedzia-ludojada. Aktorowi było ewidentnie zbyt mało maltretowania w filmowym życiu, bowiem w swym faktycznym debiucie, meta-slasherze Powrót do upiornej szkoły, zginął jeszcze bardziej efektownie z rąk tajemniczego psychola. Film opowiada o ekipie filmowej, która kręci film o szkolnych morderstwach w szkole, w której niegdyś doszło do prawdziwych morderstw. Clooney wciela się w aktora, któremu woda sodowa zaczyna uderzać do głowy. Upiorną szkołę nakręcono z dużym przymrużeniem oka, co najwyraźniej spodobało się Clooneyowi – niedługo później zagrał w parodii horrorów Powrocie zabójczych pomidorów.

Jack Nicholson – Sklepik z horrorami, reż. Charles B. Griffith, Mel Welles, 1960 r.

Nie jest żadną tajemnicą, że wielu „znawców” odwodziło młodego Jacka Nicholsona od kariery w branży filmowej, a on sam zaczynał od grania w niskobudżetowych produkcjach Rogera Cormana, by z czasem stać się jedną z największych gwiazd kina. Choć faktycznym debiutem Nicholsona był „dreszczowiec” The Cry Baby Killer, gdzie wcielił się w postać spanikowanego siedemnastolatka, który barykaduje się z zakładnikami w knajpce, wybraliśmy film, z którym do dziś utożsamia się początki kariery aktora, czyli oryginalny Sklepik z horrorami (w latach 80. powstały off-Broadwayowski musical i remake). W filmie o gadającej roślinie żywiącej się ludzkim mięsem Nicholson wcielił się w masochistycznego pacjenta gabinetu dentystycznego, zaś ten raczy nas na ekranie słynnym „nicholsonowskim” uśmiechem, który następnie stał się jednym ze znaków rozpoznawczych aktora. Niezły start jak na ikonę XX-wiecznego kina.

Julia Roberts – Satysfakcja, reż. Joan Freeman, 1988 r.

Oglądając dziś Satysfakcję, można śmiało i z wielką satysfakcją stwierdzić, że Julia Roberts nie stała się gwiazdą filmową tylko dlatego, że dostała angaż w przebojowym Pretty Woman – ona musiała się nią stać, było to jedynie kwestią czasu. Dowodem na to jej pierwsza większa rola filmowa, właśnie w Satysfakcji, bardziej słodkiej niż gorzkiej opowieści o dziewczęcej kapeli rockowej, która na naszych oczach staje się rozpoznawalna. Główną rolę gra Justine Bateman, która nigdy nie otarła się nawet o sławę Roberts, a na drugim planie przewija się zaspany Liam Neeson, zaś sam film ma w sobie fajną energię i uroczy młodzieżowy sznyt. A rockowa scena, w której kapela naszych bohaterek wykonuje przed żywo reagującą publicznością cover (I Can’t Get No) Satisfaction Stonesów, z Julią Roberts szalejącą w tle na gitarze basowej, wywołuje do dziś radosny uśmiech na twarzy. Niektóre gwiazdy nie musiały być mordowane, by się przebić.

Leonardo DiCaprio – Critters 3, reż. Kristine Peterson, 1991 r.

Ćwierć wieku przed tym, jak Leonardo DiCaprio wdał się w ostrą sprzeczkę z komputerowym niedźwiedziem, która przyniosła mu zasłużonego Oscara, jako nastoletni blondas stawiał czoła morderczym kuleczkom, które przybyły na Ziemię z kosmosu. O ile już część pierwsza Critters była opowiedziana w komediowym tonie, tak trzecia zaczęła ocierać się o bolesną auto-parodię. Zamiast zabijać, w pewnym momencie koszmarne stworki zaczynają bekać, puszczać bąki oraz robić humorystyczny bałagan niczym konkurencyjne gremliny. Młody DiCaprio i reszta obsady biorą je jednak na poważnie i uciekają gdzie się da, między innymi na strych domu, z którego ciężko jest się wydostać w jednym kawałku. Aktor wielokrotnie wypowiadał się w wywiadach, że próbuje zapomnieć o tym, że zadebiutował w kinie właśnie w Crittersach 3, ale prawda jest taka, że jak się przez długi czas nie może znaleźć pracy, to się bierze, co człowiekowi oferują.

Angelina Jolie – Cyborg 2: Szklany cień, reż. Michael Schroeder, 1993 r.

Prawdę mówiąc, Angelina Jolie zadebiutowała w kinie w wieku siedmiu lat w Szukając wyjścia, gdzie wcieliła się w córkę bohatera, którego zagrał jej prawdziwy ojciec, Jon Voight. Jednakże jej faktycznym debiutem był Cyborg 2, bezpośrednia kontynuacja post-apokaliptycznego filmu kopanego z Jean-Claudem van Dammem. Aktorka wcieliła się w perfidną maszynę – łudząco przypominającą ludzką istotę – stworzoną do celów szpiegostwa przemysłowego, która buntuje się przeciwko swoim stwórcom i… zakochuje w człowieku. Dość napisać, iż nie był to idealny debiut Jolie, która nie powiedziała później ani jednego dobrego słowa o swojej roli oraz jakości filmu i zrobiła sobie roczną przerwę od aktorstwa. Na szczęście dla fanów, dała się przekonać do udziału w Hakerach, którzy może nie przynieśli krociowych zysków, ale stali się przez lata jedną z najbardziej kultowych produkcji lat 90. Tak narodziła się znana nam dzisiaj gwiazda.