Zaginione w akcji. Albumy, których nie było

Gdy porusza się temat płyt, które nigdy się nie ukazały, fanom muzyki na myśl przychodzi przede wszystkim SMiLE The Beach Boys. Czasem ktoś sobie przypomni o Toy Davida Bowiego lub Cigarettes and Valentines Green Daya. My jednak przedstawiamy trzy inne, równie interesujące, przypadki płyt, których nie wydano, a przynajmniej nie w pierwotnej formie.

Nirvana – Sheep (1990)

Rok 1990 był dla Nirvany rokiem trasy promującej ich debiutancki album zatytułowany Bleach. Mimo tych koncertowych zobowiązań grupie udało się wejść do studia Butcha Viga i nagrać z jego pomocą parę kawałków. Kurt Cobain wspomina w wywiadach, że to zalążek nowej płyty zespołu, która będzie nosić tytuł Sheep.

Jak wiadomo, taki album się nie ukazał, więc łatwo wywnioskować, że z planów niewiele się ostało. Co na to wpłynęło? Po pierwsze: frustracja Cobaina związana ze stylem gry perkusisty, Chada Channinga, nasiliła się do tego stopnia, że Chad został wyrzucony z zespołu. Na jego miejsce trafił Dave Grohl – słysząc wyraźną różnicę w sposobie grania nowego bębniarza grupa podjęła decyzję, że powstałe w ostatnim czasie utwory zostaną nagrane jeszcze raz.

Drugi powód jest znacznie bardziej przyziemny: niezadowolenie członków zespołu z warunków stawianych im przez Sub Pop. Mając znacznie większe ambicje, niż granie po małych klubach, Nirvana zaczęła się rozglądać za znacznie większą wytwórnią. Ostatecznie Cobain i spółka trafiają pod skrzydła Geffen, którzy przygarnęli wcześniej ich kumpli z Sonic Youth. Współpracując z takim gigantem fonograficznym, zespół ma nie tylko znacznie większe możliwości, ale przede wszystkim o wiele większy budżet.

W ten sposób powstaje Nevermind, legendarna płyta, która stanowiła kamień milowy grunge’u i która sprzedała się w milionach egzemplarzy. Warto jednak rzucić uchem na to, jak na samym początku miał brzmieć drugi album Nirvany. Sheep w przeciwieństwie do wycyzelowanego Nevermind jest znacznie brudniejszym i bardziej punkowym krążkiem. Rezultat internetowych rekonstrukcji pierwotnych założeń Cobaina, jeśli chodzi o następcę Bleach naprawdę jest warty uwagi (pamiętając oczywiście, że Chad Channing to nie ta liga co Dave Grohl, jeśli chodzi o grę na perkusji), tym bardziej, że znalazło się na nim miejsce na cover The Velvet Underground.

Slowdive – tytuł nieznany (1992)

Na przełomie lat 1991 i 92 Slowdive ruszyło w trasę promującą debiutancką płytę zatytułowaną Just for a Day. Podczas koncertów fani mogli usłyszeć nie tylko kompozycje dobrze znane z dotychczasowych wydawnictw Brytyjczyków, ale również premierowe kawałki, które były oznaką prac nad nowym materiałem. Niestety, na wydanym w 1993 roku albumie Souvlaki próżno szukać piosenek prezentowanych wcześniej na żywo. Dlaczego?

Największy wpływ na muzyków i ich decyzję o rezygnacji z materiału wywarła ich macierzysta wytwórnia, Creation Records. Po przesłuchaniu nowych utworów stojący na czele labelu Alan McGee stwierdził, że to nie jest to Slowdive, z którymi podpisywał kontrakt. I że bez nagrania zupełnie świeżych rzeczy nie ma mowy o wydaniu płyty. Rozpadł się też związek założycieli zespołu – Neila Halsteada i Rachel Goswell. W obliczu tej sytuacji naturalną koleją rzeczy było uwzględnienie bolesnego rozstania w utworach nie tylko w tekstach, ale również w dźwiękach.

Nie wiadomo, jak miała nazywać się płyta nagrywana przed Souvlaki – po latach ostały się różnego rodzaju zbiory demówek, które internauci pozbierali w spójną całość. Wiemy za to, jakie inspiracje przyświecały muzykom podczas pracy nad materiałem: byli pod silnym wpływem Closer Joy Division oraz Low Davida Bowiego. Słychać to po części w tych nagraniach, tak samo jak obecną w zespole od samego początku fascynację The Smiths. To wszystko złożyło się na płytę, która pewnie nie zapisałaby się w historii muzyki tak silnie, jak Souvlaki, ale którą zdecydowanie warto przesłuchać.

Weezer – Songs From The Black Hole (1995)

Mało kto wie, że drugim albumem collegerockowców z Weezera miała być rock opera dziejąca się w kosmosie i opowiadająca o ambiwalentnych uczuciach lidera grupy, Riversa Cuomo, wobec sukcesu i szeroko pojętego świata rock and rolla. Zespół uznał jednak, że ich druga płyta w planowanym kształcie może zostać odebrana jako marudzenie i narzekanie na pozytywne reakcje, toteż prace nad Songs From The Black Hole zarzucono.

Sam Cuomo w międzyczasie zapisał się na studia, czego dalszym efektem była stopniowa zmiana jego songwritingu. To również wpłynęło na zrezygnowanie z wygórowanych artystycznych ambicji, a w dalszej kolejności skupienie się na pracę nad Pinkertonem – faktyczną drugą płytą Weezera.

Jakkolwiek dziwnie to nie zabrzmi w XXI wieku, Songs From The Black Hole wbrew wszelkim obawom mogło stać się komercyjnym sukcesem: Generacja X potrzebowała wielkiego koncept albumu pokroju pinkfloydowskiego The Wall, którego niestety nie dostała. Jednak po latach Cuomo udostępnił szkice swojego kosmicznego projektu w formie wielkiego zbioru demówek nagrywanych na przestrzeni lat w sypialni. Z tego materiału fani poukładali kilka wersji albumu, z których wybraliśmy najbardziej spójną i porywającą kolejność.

Sprawdź także:
Tajemnice popkultury. Muzyczne teorie spiskowe, które okazały się prawdą