Trzy na trzy – wrażenia po ENEA Spring Break

Przez trzy dni trwania festiwalu i konferencji, uczestnicy zobaczyć kilkadziesiąt koncertów, zarówno w wykonaniu scenicznych wyjadaczy, jak i kompletnych debiutantów. Oferta tegorocznej edycji była absolutnie największa w historii ENEA Spring Breaka i trudno przewidywać, by impreza mogła rozrosnąć się jeszcze bardziej.

Koncerty, panele, warsztaty, spotkania – wszystko to, co składa się na kształt poznańskiego eventu, przyciąga do stolicy Wielkopolski nie tylko rodzimą branżę, lecz także coraz liczniejszą reprezentację przedstawicieli z zagranicznych rynków.

Najważniejszymi gośćmi pozostają jednak sami uczestnicy, a ci nie mogli narzekać w tym roku zarówno na brak dobrych występów, jak i niespodzianek. Prócz koncertów artystów gromadzących największą publiczność, frekwencja dopisywała niemal we wszystkich festiwalowych lokalizacjach, począwszy od strefy gastronomicznej, a kończąc na miejscach, w których do rana trwały aftery.

O tym, jak istotny jest ENEA Spring Break dla samych artystów, niech świadczy największa niespodzianka tegorocznej edycji. Relacje ze spontanicznego (no dobra, dobra) koncertu Dawida Podsiadło na parkingu przed Centrum Kultury Zamek w jednej chwili opanowały Instagramy uczestników festiwalu i przypadkowych przechodniów. Doskonały sposób na internetowy viral, a zarazem miłe zaskoczenie i ukłon ze strony najważniejszego obecnie artysty w świecie polskiego popu w kierunku imprezy, w której line-upie nie był przecież obecny w tym roku (prócz panelu). Przejdźmy jednak do konkretów.

Recenzję-relację poświęconą poznańskiemu showcase’owi postanowiłem podzielić dwojako. W pierwszej części znajdziecie trzy zespoły, które udowodniły, iż wszelkie przedfestiwalowe rekomendacje i zachwyty słane pod ich adresem, nie były pomyłką. W drugiej zaś wspomniałem nazwy, które zadebiutowały na ENEA Spring Breaku (a czasem zadebiutowały na scenie w ogóle) i które należy uważnie śledzić.

MŁODZI, PIĘKNI, DOMINUJĄCY

#1 NIEMOC

Zielonogórskie trio udowodniło, iż można być do przesady wiernym swoim zasadom i jednocześnie sprawić, by publiczność oszalała. Konsekwentnie rozwijane, surowe, gitarowo-syntezatorowe brzmienie Niemocy wypełniło przestrzeń klubu Próżność, a tłum zgromadzony pod sceną prawdziwie zwariował, co udzieliło się też samym muzykom. Znany już materiał oraz najnowsze kompozycje z wydanej w tym samym tygodniu płyty Baśnie sprawiły, iż nie sposób było stać w miejscu.

#2 GOLDEN PARAZYTH

Litweski zespół będący pierwotnie duetem, parę miesięcy temu rozrósł się do ośmiu osób, włączając w to trzyosobowy chór, żywą perkusję czy bas. Po dość oszczędnym, osadzonym w elektropopwej stylistyce brzmieniu nie zostało prawie nic. Zamiast tego, w Klubokawiarni Meskalina mieliśmy do czynienia z uduchowionym, pełnym disco-funkowego groove’u występem. Giedrius Širka, lider i wokalista formacji z Wilna, zarówno swoim głosem, jak i sceniczną ekspresją, przypominał skrzyżowanie Jamesa Murphy’ego i Jeremy’ego Greenspana z Junior Boys. Golden Parazyth grając koncert w ramach ENEA Spring Breaka zaanonsowali nowy rozdział w swojej karierze i kompletną zmianę brzmienia, z którym z chęcią ponownie zobaczylibyśmy ich w Polsce.

#3 PEJZAŻ

Bartosz Kruczyński czegokolwiek dotknie, zamieni w złoto. Ptaki, Phantom, Earth Trax, a teraz Pejzaż – każde z jego wcieleń różni się stylistyką, lecz zawsze prezentuje pewien określony poziom, poniżej którego Kruczyński nie schodzi. Podobnie było w przypadku tego ostatniego aliasu, pod którego szyldem producent wystąpił w Próżności. Skąpany w klimatach disco i deep house set był esencją tego, co w największym stopniu kojarzyć może się z Ostatnim Dniem Lata i Przelotem – płytami nagranymi i wydanymi przez Kruczyńskiego kolejno jako Pejzaż i Ptaki. Przewijające się przez cały czas trwania występu remiksy i edity zbudowane na bazie polskich piosenek z lat 70. czy 80., doprowadziły parkiet poznańskiej Próżności do szaleństwa.

MŁODZI, PIĘKNI, ASPIRUJĄCY

#1 SQUID

Dość nieoczywista pozycja zarówno w tym zestawieniu, jak i w moim rozkładzie jazdy po springbreakowych koncertach. Kuba Łakomy i Tomek Grządkowski, muzycy tworzący od 2014 roku wrocławski zespół Squid, zaprezentowali w poznańskim Schronie w czasie showcase Regime Brigade własną wizję współczesnego post-rocka, skąpanego w nostalgii, za to pozbawionego banału i schematyczności. Hipnotyzujące, momentami wręcz przeszywające brzmienie duetu pozostało w głowie na długo, podobnie jak obrazy wyświetlane za plecami muzyków, doskonale komponujące się z koncertem. Squid pokazali, iż w 2019 roku wciąż można zachwycić się rodzimym post-rockiem.

#2 JULIAN UHU

Chyba żaden z debiutantów (i to kompletnych, gdyż na ENEA Spring Breaku Julian Uhu zagrał swój pierwszy koncert w karierze) nie wzbudził takiego zainteresowania przed swoim wystepem i tylu skrajnych opinii tuż po nim. Młody artysta łączy w swojej muzyce wiele światów, od hip-hopu, przez pop, aż po jazz, lecz wydawać się może, iż jak na pierwszy raz tego wszystkiego było nieco za dużo. Trudno mieć pretensje o takie potknięcia jak zapomniany tekst, gdy mówimy o absolutnym debiucie scenicznym, w dodatku na festiwalu i to przed liczącą kilkaset osób publicznością. Jednak ostateczne wrażenia po koncercie Juliana pozostawiają w głowie pytania jak należy odbierać jego występ – czy jako rapera z live bandem, czy jednak artystę pop, który lubi łączyć nie zawsze pasujące do siebie konwencje. Umieszczenie go w tym zestawieniu podyktowane jest dwoma względami. Po pierwsze Uhu to debiutant, zatem należy obserwować jak będzie rozwijać się jego kariera, a zarazem kształt występów na żywo. Po drugie jego muzyka to połączenie, którego próżno szukać na rodzimej scenie, stąd powinno się dać temu młokosowi kredyt zaufania i przymknąć oko na nierówny, choć na pewno interesujący koncert.

#3 BŁOTO

Na wstępie przyznaję się, iż nie dotarłem na ten koncert, lecz ilość słyszanych z każdej strony zachwytów pod jego adresem, nakazuje mi o nim wspomnieć. Błoto, czyli nowy projekt czterech członków składu EABS, zachwycił zarówno tych, którzy są fanami ich matczynej formacji, jak i tych, którzy w jazzie szukają czegoś zupełnie innego. Niekonwencjonalne podejście do wrzucania do jazzowej stylistyki elementów innych gatunków to krok odważny, lecz w pełni uzasadniony, gdy mówimy o artystach tak utalentowanych i wyposażonych w równie doskonały warsztat. Błoto umieszczam w tym zestawieniu, byście zarówno Wy, jak i ja, nie zapomnieli nadrobić zaległości gdy tylko formacja ogłosi koncert w niedalekiej okolicy.