Ta piątka artystów to nowa jakość w polskim popie

Kiedy inni przekonują mnie, że jest super, odpowiadam, że polska muzyka, odkąd pamiętam, a chyba zwłaszcza ostatnio, cierpi na brak dobrych refrenów i solidnych hooków. Tego nie da się ukryć najfajniejszym brzmieniem wykręconym z wtyczki w Abletonie, czy jak śpiewał artysta Afrojax, nagrywaniem vintage’owo w mono.

Ale akurat ta piątka robi pop dzisiaj lepiej, niż ktokolwiek na polskim rynku. Na dodatek każdy z nich na swój własny sposób, mimo że wszyscy garściami czerpią z r&b. Niezależnie od tego, czy przyjmują podejście producenckie, czy autorsko-songwriterskie, czy walczą o znalezienie się w centrum głównego nurtu, czy wolą pozostawać na jego dalekich obrzeżach – efekty są tak samo obiecujące, więc warto śledzić każdy ich ruch.

Chloe Martini

Następca Private Joy nie będzie miał łatwego zadania, skoro już na debiutanckiej, ubiegłorocznej EP-ce Chloe Martini weszła na poziom światowy. Nie tylko sprawnie operuje arsenałem środków współczesnego r&b, łącznie z jego tendencją do powrotów do przełomu lat 90. i 00., jak i brzmieniami nu-disco i boogie-funkowymi, ale też zaskakuje w pełni rozwiniętym talentem kompozytorskim. Nie wiem, co robiła wcześniej Chloe Martini (choć wiem, że ma za sobą muzyczną edukację), ale rzadko zdarza się tak młody artysta, o którym nie trzeba mówić, że jeszcze się wyrobi. W muzyce Chloe czuć zamiłowanie do szlachetniejszych odmian mainstreamu i zdolność do przekładania go w swoją twórczość. Poza tym gra rewelacyjne sety.

Rosalie.

Kibicuję Rosalie. nie tylko dlatego, że jest z Poznania. Myślę, że to najbardziej obiecujący głos polskiego r&b, nawet jeśli wymaga kilku szlifów w repertuarze. Na razie nie ma go zresztą zbyt wiele, a ze znanych jej utworów zwłaszcza „Watching You” i nieco słabsze „This Thing Called Love” pokazują już, że stać ją na wiele. Zakochałem się w Rosalie. po perfekcyjnym, hipnotyzującym występie na Spring Break, na którym brzmiała i wyglądała, jakby urodziła się na scenie. Trzymam kciuki i czekam na pierwszą EP-kę.

Agi Brine

Test pierwszej EP-ki zaliczyła już, również związana z Poznaniem, Aga Bigaj, czyli Agi Brine – na piątkę z plusem. Największe wrażenie robi na mnie tym, że nie da się jej łatwo zakwalifikować jako jakiejś naśladowczyni, „polskiej odpowiedzi na”. To najwyraźniej dlatego, że – jak informuje na swoim Facebooku – „jest zaprawionym w bojach muzykiem, który dzięki doświadczeniu z gry w wielu projektach, zapoczątkował własny styl”. Ten styl pozwala łączyć jej środki singer-songwriterskiego popu z narzędziami współczesnego r&b, co samo w sobie jest świeżym rozwiązaniem. Promowane w materiałach prasowych określenie Tori Amos meets Aaliyah wydaje się całkiem trafne, choć myślę, że w muzyce Agi jest jeszcze miejsce na trochę więcej konkretów i bardziej zaskakujących brzmień.

Smolasty

Nie wspominam miło robienia arenbi po polsku, zwłaszcza męskiego, ale jeżeli twórczość Smolastego skojarzy wam się z Mrozu, to w sumie skumam, jeśli chodzi o pierwsze wrażenie. Wydany w tym roku Mr Hennessy Mixtape zdradza aspiracje do trzęsienia polskim mainstreamem i są one poparte znakomitym materiałem, który raczej plasuje jego autora bliżej Drake’a, niż jego poprzedników z Polski. Zatopione w pogłosach ambientowe beaty ze szkoły DJ-a Mustarda (choć Ryan Leslie też by się ich nie powstydził), zrobione przez samego Smolastego, jak i chwytliwe refreny, to coś, czego nie było w polskim popie (LSO to zjawisko, które jednak umyka takim klasyfikacjom). Mógłby tylko sobie odpuścić śmieszne wstawki o dupach i sukach, które jako dosłowne tłumaczenie bitches zza Oceanu, brzmią jak parodia takich tekstów. Z drugiej strony właśnie z tego powodu już czekam na reakcje z gatunku “Serio ci się to podoba?”, a tych już dawno nie słyszałem i to może być całkiem zabawne. Płyta z Warnera w drodze.

XXANAXX

W porównaniu do pozostałej czwórki, XXANAXX to już właściwie weterani polskiego popu, ale lansuję tezę, że ich drugi album FWRD to drugie otwarcie w karierze zespołu. Po mdłej, niezdecydowanej między h&m-owym popem, a chilloutowym nudziarstwem, debiutanckiej płycie, XXANAXX odnaleźli wreszcie idealną dla siebie, przebojową i ambitną jednocześnie formułę. Stąd na FWRD znalazły się numery, które mogą spodobać się miłośnikom barokowego r&b Hiatus Kaiyote (rozkoszna druga część refrenu „Meltdown”), bondaxowego uk-popu („Give U The World”, „Pseudoephedryne”), słuchaczom polskich stacji radiowych („Nie znajdziesz mnie”), a nawet tym, którzy jak autor tego artykułu, pamiętają i uwielbiają taki zespół jak Furia Futrzaków („Pod paznokciami”). Nie przypominam sobie od lat albumu o takich ambicjach, który na dodatek przez całą swoją długość trzymałby równie wysoki poziom.

“Pop to dla nas progres”. Wywiad z XXANAXX dla Rytmy.pl

Podoba Ci się ten artykuł? Polub Rytmy.pl na Facebooku