Ta pieprzna scena w „Idolu” została zjechana przez krytyków

Prostacka seksualność w The Idol

„Ale masz słodki tyłeczek”, „Rozciągnij tę malutką cipeczkę”, „Chcę złapać cię za tyłek i dusić moim kutasem” – mówi w „najgorszej scenie seksu w historii” (jak twierdzi autorka poczytnego tekstu w „GQ”) Tedros, grany przez Abla „The Weeknd” Tesfaye’a. Jego słowa w drugim odcinku Idola bez wątpienia oburzą pruderyjnego, amerykańskiego widza, ale też wywołają falę cringe’u u każdego innego. Bynajmniej nie z powodu samej treści, bo nie uwierzę, że żadna dorosła osoba nie usłyszała takiego tekstu w swojej sypialni lub na ekranie w erotycznej produkcji. Chodzi jednak o dopasowanie tych sprośnych komunikatów do ich autora, a tutaj The Weeknd wypada co najmniej niezadowalająco. Zagraniczne media twierdzą nawet, że ma „entuzjazm równy reakcji na to, że musisz robić nadgodziny”, a jego mowa ciała bliska jest Gollumowi „polującemu na rybę”. Trudno się nie zgodzić, choć sam aktor twierdzi, że było to intencjonalne i „nie ma w tym nic seksownego”. O swoim bohaterze mówi: „Nie ma w nim nic tajemniczego ani hipnotyzującego. I zrobiliśmy to celowo z jego wyglądem, strojami, włosami – ten facet to dupek”.

W scenie pod koniec odcinka Lily-Rose Depp stara się pokazać, że Jocelyn zanurza się w rozkoszy, słuchając komend swojego kochanka. Autorzy serialu wielokrotnie podkreślają tendencje bohaterki do sadomasochizmu, nie pozostawiając zresztą niemal nic dla wyobraźni widza. I może ten brak subtelności razi najmocniej, bo przecież seksualną sztuką nie jest pornograficzna bezpośredniość, ale zmysłowa gra pełna namiętności. A tej w serialu nie ma nawet na sekundę. Tak jak tego, jak złożony jest psychologiczny świat praktyk BDSM. I wychwyci to nawet ten, kto nie oglądał ostrej Pianistki Michaela Haneke, czy nawet sensualnej Sekretarki z Maggie Gyllenhaal. Idol to niestety serial pokroju infantylnego 50 twarzy Greya.

Klisza goni kliszę

O Idolu chciałabym myśleć tak: Kobieta ciepiąca z powodu samotności, mająca stany depresyjne, a nawet myśli samobójcze, wciąga się w wir seksualnych uniesień, żeby dać upust swoim emocjom. Tak pewnie byłoby, gdyby przy produkcji pracowała oryginalna twórczyni, Amy Seimetz. Reżyserka i scenarzystka stworzyła wcześniej Dziewczynę z doświadczeniem – wielowymiarowy portret studentki prawa, która prowadzi podwójne życie jako pracownica seksualna. Widz i tak mógł zanurzać się w pieprznych fantazjach, niejednokrotnie na granicy tego, co można, a co nie, ale bohaterka miała godność i złożony charakter, który wyjaśniał jej zachowania.

Popkultura już w przeszłości czerpała z motywu smutnej, a jednocześnie rozbudzonej seksualnie dziewczyny. Jest jednak różnica między kobiecą perspektywą na ten temat (weźmy oprócz Seimetz między innymi subtelność Przekleństw niewinności Soffi Coppoli), a spojrzeniem kilku facetów, którzy z zagadnienia czynią pornograficzny, pseudointelektualny bełkot. Autorzy Euforii i The Weeknd stworzyli karykaturę zniszczonej psychicznie, zdominowanej dziewczyny bez grama własnej myśli. Choć możemy łudzić się, że to intencjonalne, a widz ma zostać uderzony jej rozchwianym stanem dla jakiegoś wyższego celu, kolejny odcinek The Idol udowadnia , że słowa krytyków się sprawdzają, a serial jest tragicznie napisaną, „toksyczną, męską fantazją o gwałcie”.