„Bodies Bodies Bodies”: Kiedy domówka wymyka się spod kontroli [recenzja]

Krwawy, zabawny, współczesny slasher

Bodies Bodies Bodies jest niczym innym jak frenetyczną, krwawą satyrą na bogatą, przeintelektualizowaną młodzież. Najnowsze dzieło Haliny Reijn zawiera w sobie wszystkie stereotypowe elementy filmu o dwudziestolatkach z pokolenia gen Z – narkotyki, miłosne trójkąty, nieporozumienia, zagubienie. Bohaterowie, będący w nastawionym na eksperymenty wieku, nie posiadają żadnej ukrytej głębi. Są dziećmi uprzywilejowanymi, wychowanymi przy zbyt dużym dostępie do technologii – z punktu widzenia odbiorców horroru idealnymi więc ofiarami, zasługującymi na wszystko, co ich spotyka w toku akcji.

Czytaj także: Gdzie śpiewają raki: upadek bestsellerowej powieści na wielkim ekranie [recenzja]

Historię otwiera namiętna scena, grana przez najlepsze aktorsko z całej obsady Amandlę Stenberg (Nienawiść, którą dajesz) i Marię Bakalovą (Kolejny film o Boracie). Obie są głęboko przekonane o swoim uczuciu, pomimo tego, że znają się dość krótko. Dziewczyny lądują wkrótce w ogromnej rezydencji położonej w górach, gdzie za chwilę rozpętać ma się zapowiadany przez synoptyków porządny huragan. Na miejscu spotykają się z przyjaciółmi jednej z nich, zbieraniną młodych bogaczy, którzy wyczekują tylko kolejnego melanżu. Obsada z Pete’em Davidsonem na czele jest zresztą jedną z najmocniejszych stron Bodies Bodies Bodies – każdy z bohaterów ma swoje własne miniuniwersum i kryje w sobie tajemnicę, co potęguje tylko narastające napięcie.

Im dalej w las z kolejnymi szotami i wypitym szampanem, praca kamery staje się coraz bardziej nerwowa. W końcu pada propozycja, by ekipa zagrała w grę o nazwie “Bodies Bodies Bodies”. Zasady są proste: jedna osoba jest ukrytym mordercą, zaś pozostali stają się po kolei trupami. Oczywiście na niby. W tym momencie wysiada jednak prąd i wszystko staje się realne. Od tego wychodzi fabuła filmu i, jak to w przypadku slasherów, ujawnienie czegokolwiek więcej oznaczałoby spoilerowanie. Niech jednak najlepszą rekomendacją będzie fakt, że zakończenie wcale nie jest takie oczywiste, jak można by przypuszczać. Tutaj naprawdę kłaniam się nisko – tego typu filmy często można przewidzieć na starcie. Finał Bodies Bodies Bodies to jedno z najbardziej satysfakcjonujących doświadczeń kinowych ostatnich miesięcy.

Toksyczne relacje pokolenia Z

Przez większość filmu oglądamy biegające po ciemnym domu, krzyczące i zakrwawione bohaterki. Rozedrgane ruchy kamery holenderskiej reżyserki Reijn, choć pasują do historii i tematu, po pewnym czasie zaczynają jednak razić. Scenariusz autorstwa Sarah DeLappe, zaadaptowany z opowiadania Kristen Roupenian, autorki głośnego Cat Person, na przemian wydaje nam się banalny i diabelnie sprytny.

Bodies Bodies Bodies – zobacz trailer!

W niektórych momentach Bodies Bodies Bodies można żałować, że nie skupiono się bardziej na rozszerzeniu historii stojących za postaciami i rozbudowaniu fabuły. Od prawie pierwszej minuty zostajemy wrzuceni w wir wydarzeń. Brakuje fundamentów, które pozwoliłyby zrozumieć, dlaczego rzekomo najlepsi przyjaciele tak bardzo nienawidzą siebie nawzajem – choć trudno nie zadać pytania, czy właśnie tego powinno się wymagać od slashera.

Motyw poczucia paranoi i potrzeby przetrwania posuwają całą akcję do przodu i pokazuja ciekawe spojrzenie na dynamikę grupy przyjaciół. Wszystko to sprawia, że Bodies Bodies Bodies jest przyjemnym w odbiorze slasherem, wypełnionym dowcipnymi dialogami i… niedającymi się polubić postaciami. To inteligentna satyra o znudzonych, bogatych dzieciakach, które czują się szczęśliwe tylko wtedy, gdy myślą, że są ofiarami. Całość pozostawia jednak z lekkim niedosytem.

Ocena: 7/10