WTF movies – 10 filmów dla osób znudzonych grzecznym kinem

Nagi lunch (1991)

reżyseria: David Cronenberg

David Cronenberg musiał wiedzieć, że robi film petardę. Może i wydarzenia fabularne nie występują po sobie w najlogiczniejszej kolejności, ale to bez znaczenia, kiedy dostajemy na przemian terror, obrzydzenie i rozbawienie do łez. To też jeden z najlepszych filmów zgłębiających pisarski proces twórczy. Jest w nim coś z kina klasy B, ale to właśnie jest jego najmocniejszą stroną – problemy są poważne, forma jak najbardziej niekoniecznie.

Różowe Flamingi (1972)

reżyseria: John Waters

Arcydzieło, czy najgorszy film w historii kina? Jeżeli to możliwe, to obie opcje są bardzo prawdopodobne. Wszyscy, którzy świadomie decydują się to obejrzeć, muszą mieć coś z masochisty. Jedyny przepis na dotrwanie do końca to umiejętne zasłanianie oczu dłonią i trzymanie wiadra na wymioty w pobliżu. Większość drastycznych scen to nie sztuczki, czy udawanie, ale jak najbardziej realne i prawdziwe obleśności nagrane kamerą. Dlaczego warto? Bo ktoś się odważył to nagrać!

Krew dla Draculi (1974)

reżyseria: Paul Morrissey, Antonio Margheriti

Na plakacie tego filmu jest napisane: Andy Warhol przedstawia. I bezsprzecznie jest to obietnica czegoś naprawdę nie z tej ziemi. Opowieści o Draculi było już aż za dużo, ale ta jest jedyna w swoim rodzaju. Prawie film pornograficzny, Dracula poszukujący dziewiczej krwi po całej Europie, beznadziejne efekty specjalne i cameo samego Romana Polańskiego to tylko początek. Wizualny punkt kulminacyjny filmu: Udo Kier wymiotujący krwią do wanny. Przez ponad minutę.

Antychryst (2009)

reżyseria: Lars von Trier

Mogłoby się wydawać, że brutalność na ekranie nie ma już dzisiaj takiej siły, bo wszystko już widzielśmy. Mało kto wpada jednak na pomysł, żeby pokazywać znęcanie się nad genitaliami. Ale oczywiście film oferuje o wiele, wiele więcej niż to. Na przykład mówiącego lisa.

Pocałunek wampira (1988)

reżyseria: Robert Bierman

Nicolas Cage jest cudownie beznadziejny. Przez cały film nie wiadomo, czy to jest na serio czy może jednak nie. Główny bohater biega jak oszołomiony po mieście i wydaje mu się, że jest wampirem. Sami zdecydujcie i przygotujcie się na potężną dawkę idiotycznych scen, słabego aktorstwa i tragicznych rozwiązań fabularnych. Nicolas Cage – geniusz czy idiota?

Mordercza opona (2010)

reżyseria: Quentin Dupieux

Nie jest to film klasy B, nie jest to film akcji, nie jest to też do końca film w ogóle. Poziom absurdu osiągnięty w pierwszych 5 minutach tylko się zwiększa, robiąc siano z mózgu i wywołując chęć potrząśnięcia reżyserem i krzyknięcia: WTF! Polski tytuł mówi wszystko. Mordercza opona jest filmem dla wytrwałych i spragnionych niepowtarzalnych wrażeń, których nie będziecie chcieli powtórzyć.

Kaboom (2010)

reżyseria: Gregg Araki

Co tam chcecie: LGBT, komedia romantyczna, science fiction, kryminał, sensacyjny. Biedny widz, nie wie co ogląda, nie może przypiąć potrzebnych łatek, ale bawi się znakomicie i ostatecznie wszystko inne przestaje go obchodzić. Trzeba mieć do siebie prawdziwy dystans, żeby zaspoilerować ostatnią scenę filmu w tytule.

Orlando (1992)

reżyseria: Sally Potter

Za każdym razem, kiedy Tilda Swinton spogląda bezpośrednio w kamerę i mówi coś kompletnie niedorzecznego, zaczynam wątpić w potrzebę zachowania jakichkolwiek zasad przy kręceniu filmów. Ale to wychodzi na dobre – w przedziwny sposób bardzo łatwo zaczynamy wierzyć w tę historię (herstorię) mężczyzny (kobiety), który (która) nie starzeje się przez 400 lat i doświadcza niezliczonej ilości niedorzecznych sytuacji w bardzo brytyjski sposób.

Querelle (1982)

reżyseria: Rainer Werner Fassbinder

Co tu się dzieje? Prawdopodobnie niewiele, ale za to emocje są prawdziwe, a klimat portowego miasteczka i seksualnie ambiwalentnego marynarza bardzo ezoteryczne. To jest jeden z tych filmów, które już na zawsze będą kontrowersyjne ze względu na prawie pornograficzną treść. Choć ma już 34 lata, babci bym tego nie pokazał.

Barbarella (1968)

reżyseria: Roger Vadim

Oto prekursorka gwiezdnych przygód. Matka Luka Skywalkera. Pierwsza Dama Kosmosu. Jane Fonda ratuje wszechświat od zagłady sto razy lepiej niż jakiś pospolity mężczyzna. Kino sci-fi powinno brać przykład z Barbarelli i wypełniać wnętrza statków kosmicznych tylko i wyłącznie futrem. I pokazywać więcej nagości.

Sprawdź także:
10 najlepszych filmów pierwszej połowy 2016 roku